Bhai Veer Singh (1872 tot 1957)

Bhai Veer Singh was een dichter, geleerde en schriftverklaarder. Hij was een hoofdpersoon in de Sikh herleving en in de beweging voor de heropleving en vernieuwing van de literaire Sikh tradities. Zijn betrokkenheid bij alle belangrijke zaken van het Sikhisme was zo groot dat hij al vroeg in zijn carrière als Bhai, broeder van de Sikh Orde, werd vereerd. Voor zijn grensverleggende werk op verschillende gebieden wordt hij erkend als schepper van de moderne Punjabi literatuur.

Vroege leven: Geboren op 5 december 1872 te Amritsar, was Bhai Veer Singh oudste van de drie zonen van Dr. Charan Singh. De familie vindt zijn afkomst terug in Diwan Kaura Mall (1752), waar zijn grootvader de positie als vicegouverneur van Multan had (onder de gouverneur Nawab Mir Mu’in-ul-Mulk) met de titel ‘Maharadja Bahadur’. De grootvader van Bhai Veer Singh, Baba Kahn Singh (1788-1878) was wellicht de eerste in de familie die ingewijd is in het Sikhisme volgens Khandé-di-pahul (Sikh inwijdingsceremonie). Hij doorbracht zijn hele jeugd in Sikh centra in Haridwar en Amritsar waar hij de traditionele Sikh opleiding volgde. Op veertig jarige leeftijd werd hij gehuwd. Bedreven in Sanskrit en Braj, evenals in de oosterse geneeskunde (zoals Ayurveda, Siddha en Yunani), gaf Baba Kahn Singh zijn interesses door aan zijn enige zoon, Dr. Charan Singh. Naast het feit dat Dr. Charan Singh een Braj dichter, Punjabi prozaschrijver, musicoloog en lexicograaf (schrijver van een woordenboek) was, nam hij veel belangstelling in de zaken van de Sikh gemeenschap en ervaarde hij een nieuwe drang naar het herstellen evenals verandering binnen de gemeenschap.

Naast deze vaderlijke erfdeel, had Bhai Veer Singh ook van zijn moeders kant een levende bloedverwantschap met een andere rijke traditie. Deze traditie betreft een beurs in schriftverklaring van de Giani school, wat teruggaat naar de tijden van Guru Gobind Singh. Zijn grootvader van moederszijde, Gina Hazara Singh, had een woordenboek samengesteld van de Guru Granth Sahib, en heeft een verklaring geschreven op de ‘Varan’ van Bhai Gurdas. Als scholier besteedde Bhai Veer Singh veel van zijn tijd in het gezelschap van Giani Hazara Singh, onder wiens begeleiding hij niet alleen de talen Punjabi, Sanskrit, Perzisch en Braj leerde, maar ook training kreeg  in de wetenschappen van de Sikh geschriften, zowel theoretisch als praktisch.

Punjab in de tijd van Bhai Veer Singh’s geboorte: Bhai Veer Singh was het kind van een onrustig tijdperk. Het uitsterven van de Sikh heerschappij in Punjab, de ondergang van voorspoed van Sikhs, het geleidelijke totstandkoming van de stedelijke middenklassen, het verdrijven van de nationaal intellectuele leven in Punjab. Met als gevolg de verwaarlozing en verslechtering van het inheemse systeem waar mensen op de hoogte gebracht worden over hun politieke en spirituele lot. Hierdoor waren Sikhs bezorgd over hun overleven en het opnieuw handhaven van de aspecten van hun geloof, die onder aanval staan. Met deze ontwikkelingen, ontstond er invloed van de Brahmaanse Hindu Sociale Orde die de Sikh literaire en wetenschappelijke tradities gebruikten met de Sanskrit oudheid. Het associëren van mythes rond de levens van de Sikh Gurus, waarbij er sprake is van het combineren van fictie met historische feiten en het verweven van Vedantic en Vaisnavite motieven in  de essentiële leer van het Sikhisme waren hun regressieve karakteristieken. Dit geval dwongen de Sikhs te reageren op deze uitdagingen en verschenen er vele Sikh-bewegingen zoals: Nirankari beweging (het beklemtonen van strikte hechting aan de Sikh principes in het sociale leven), Namdhari beweging (agressieve oppositie tegen de kolonialisten), Singh Sabha beweging (de aanvallen op Sikh principes op intellectueel niveau bestrijden en tegelijkertijd ook voorlichting geven op massaniveau) en Panch Khalsa Diwan (agressief verzet tegen aanvallen op Sikh principes).

Onderwijs en huwelijk: Bhai Veer Singh had het voordeel dat hij geschoold was in zowel het traditionele Sikh systeem als de moderne Engelse universiteitsopleiding. Hij heeft de Perzische en Urdu taal geleerd van een Maulavi in een moskee en was een leerling van Giani Harbajan Singh, een traditionele hoofdgeleerde, van wie hij de ingewikkeldheden en fijne kneepjes van de Sikh literatuur leerde.
Hij werd toen lid van de Church Mission School in Amritsar en nam zijn toelatingsexamen in 1891. Op school bleek dat de bekering van sommige studenten een moeilijke ervaring was, wat zijn eigen godsdienstige overtuiging versterkte. Van de christelijke pastoren met nadruk op literaire middelen, leerde hij hoe effectief  het geschreven woord kon zijn als betekenis van het informeren en het beïnvloeden van de diepste bewustzijn van een persoon. Tijdens zijn Engelse cursussen, maakte hij zichzelf bekend met  moderne literaire vormen, vooral korte gedichten.
Hoewel nog steeds op school, werd Bhai Veer Singh op 17 jarige leeftijd gehuwd aan Chatar Kaur, dochter van Sardar Narain Singh uit Amritsar.

Literaire carrière: In tegenstelling tot opgeleide jonge mannen van zijn tijd, was Bhai Veer Singh niet verleid door een kans op een carrière in overheidsdienst. Hij voelde zich geroepen als schrijver en creëerde fysieke voorwaarden voor zijn vastberaden achtervolging.

Een jaar na het halen van het toelatingsexamen, had hij een lithografiepers opgezet samen met Bhai Wazir Singh, een vriend van zijn vader. Zijn eerste werk op literair gebied was het samenstellen van enkele Aardrijkskunde handboeken voor scholen.

Prijzen: Bhai Veer Singh werd geëerd met de Sahitya Academische Award in 1955 en de Padam Buhushan Award in 1956.

Taal als middel om de culture identiteit te behouden: Bhai Veer Singh legde de nadruk op:

·         De unieke aard van het Sikhisme kan onderhouden en verstevigd worden door de Sikhs bewust te maken van hun afzonderlijke theologische en culturele identiteit.

·         Hij richtte zich op het heroriënteren van de Sikhs’ opvattingen over hun geloof op zo’n manier om hun te helpen de verschillende moderne invloeden van hun historische herinneringen en cultureel erfgoed gelijk te maken.

Scholing van de massa’s was de eerste vereiste om de doelstellingen te behalen. Ondertussen was het oude onderwijssysteem, dat tot die tijd gediend had als communicatiekanaal van de traditionele kennis aan de jeugd van de gemeenschap, komen te vervallen. Dit gebeurde met de terugtrekking, onder het Britse stelsel, van staatsbescherming tot inlandse stichtingen.

Bhai Veer Singh, die door zijn vastberaden beschaafdheid van de Punjabi taal, als medium van zijn theologische, wetenschappelijke en creatieve werk, loste de culturele dilemma op die de Sikhs onder ogen zagen bij de eeuwwisseling. In dit schrijven lag het begin van moderne Punjabi proza.

Werken: Bhai Veer Singh nam geleidelijk actief belangstelling in zaken van de Singh Sabha beweging. Om zijn planning en bedoelingen te promoten, richtte hij in 1894 de ‘Khalsa Tract Society’ op. De overeenkomsten die geproduceerd zijn door de Khalsa Tract Society introduceerden een realistische Punjabi schrijftaal, opmerkelijk voor het lichte gevoel en een verse uitdrukking. In november 1899 begon hij een wekelijkse Punjabi krant, de ‘Khalsa Samachar’, die nu nog steeds regelmatig uitkomt. Hij was omgeven door de belangrijkste promotors, zoals Chief Khalsa Diwan, Sikh Educational Society en de Punjab & Sind Bank. Interesse in bedrijfsactiviteiten gericht op de ontwikkeling van de maatschappij was Bhai Veer Singh’s voornaamste zorg, gelijktijdig met zijn creatieve en geleerde bezigheden.

De Khalsa Tract Society maakte regelmatig goedkope advertenties beschikbaar over de Sikh theologie, geschiedenis en filosofie, en over sociale en religieuze hervormingen. Via zijn krant hield hij levendig contact met een steeds groter wordende groep lezers.

Hij gebruikte de Nirguniara als middel voor zelfexpressie en sommige van zijn grote verzamelde werken zoals de dichtwerk ‘Rana Surat Singh’, de roman ‘Baba Naudh Singh’, en de levens van de Guru’s ‘Sri Guru Nanak Chamatkar’ en ‘Sri Guru Kalgidhar Chamatkar’ werden oorspronkelijk in series geplaatst als artikelen in de krant.

Bhai Veer Singh begon in de literatuur als schrijver van Sikh romanceverhalen, die voorlopers waren van de Punjabi roman. Zijn geschriften in dit genre -  ‘Sunari’ (1899), ‘Satwant Kaur’ (gepubliceerd in twee delen, 1 in 1900 en 2 in 1927) – waren gericht op de heldentijd (18^e eeuw) van de Sikh geschiedenis. Door deze romans stelde hij zijn lezers typische voorbeelden van dapperheid, vastberadenheid en de waardigheid van de mens.

Het boek ‘Subhagji da Sudhar Hathin Baba Naudh Singh’, algemeen bekend als ‘Baba  Naudh Singh’ (in series verschenen in de Nirguniara vanaf 1907 en in boekvorm gepubliceerd in 1921) deelt samen met het boek ‘Rana Surat Singh’ (welke hij twee jaar eerder in series heeft gepubliceerd), Bhai Veer Singh’s fascinatie voor een thema waar een weduwe een wanhopige drang heeft om herenigd te worden met haar overleden echtgenoot. Maar in ‘Baba Naudh Singh’ was deze zoektocht van de weduwe meer in een alledaagse omgeving. Dat is erg belangrijk. Het verhaal is hier realistischer en is uit dezelfde tijd wat meer aanspreekt. Bhai Veer Singh verwerkte een groot aantal motieven in het verhaal van moraal onderwijs van maatschappelijke hervormingen en religieuze preken, en beschrijft verschillende situaties over onderlinge contact en botsingen tussen de stad en het platteland. In 1905, publiceerde Bhai Veer Singh ‘Rana Surat Singh’ in een reeks van series verspreid over periodes. ‘Rana Surat Singh’ was het eerste Punjabi epos, geschreven in niet-rijmende verzen van de Sirkhand exemplaren. Dit lange verhaal van meer dan 14.000 regels is een buitengewoon fantasierijke ontlokking van de situatie van de Sikhs door een symbolisch verhaal van een koningin die weduwe is en de zoektocht naar haar verloren paradijs. De spirituele reis van de koningin Raj Kaur, de hoofdfiguur van het gedicht, van de uiterlijke feiten tot de innerlijke kern is beschreven door Bhai Veer Singh in de vorm van een spirituele bestijging.

Naast het feit dat ze haar aardse noodlot van lijden en pijn moet uitleven, symboliseert zij het totale karakter van het Sikh volk op het historisch moment wanneer zij oprezen uit hun gevoel van verslagenheid en wanhoop, in een tijdperk van een nieuw begin.

De zoektocht van Bhai Veer Singh naar nieuwe vormen van expressie gaat verder. Al snel na de publicatie van ‘Rana Surat Singh’ in boekvorm in 1919, richtte hij zich op korte gedichten en poëzie. Vlak na elkaar kwamen ‘Dil Tarang’ (1920),  ‘Earel Tupke’ (1921), ‘Matak Hulare (1922) en ‘Bijlian de Har’ (1927). In 1953 verscheen ‘Mere Sayian Jio’ (1953). In deze poëzie waren de belangen van Bhai Veer Singh meer theologische en filosofische kunstvormen dan onderwijzend, bovennatuurlijk of symbolisch. Bhai Veer Singh heeft ook Rubai (vorm van poezie) in het Punjabi ingeburgerd, wat hij van de Perzische taal heeft geleend. Door het samenvoegen van Soratha en Sirkhandy vormen op niet-rijmende Engelse verzen, maakte hij de weg open voor vrijzinnige Punjabi gedichten. Toevallig was het eerste stuk geschreven in Punjabi, ‘Raja Lakhdata Singh’ (1910) dat ook kwam van de pen van Bhai Veer Singh. Hoewel hypothetisch, het stuk toonde de vermogen van de auteur om heldere en geestige dialogen te combineren. Terugkeer van Raj Bhasa naar Punjabi als de belangrijkste middel van Sikh literaire en wetenschappelijke expressie, creëerde de behoefte naar nieuw materiaal zoals verklarende woordenlijsten, woordenboeken, encyclopedieën en schriftverklarende werken. Bhai Veer Singh heeft zelf gezorgd voor enkelen van de hulpmiddelen. Hij corrigeerde en vergrootte de woordenboek van Giani Hazara Singh genaamd ‘Sri Guru Granth Kosh, oorspronkelijk gepubliceerd in 1898. De herziene versie, die gepubliceerd was in 1927, was het bewijs dat Bhai Veer Singh de wetenschap van etymologie (woordafleiding) en de klassieke en moderne talen beheerste. Hij publiceerde cruciale uitgaven van sommige van de oude Sikh teksten zoals ‘Sikhan di Bhagat Mala’ (1912), ‘Prachin Pranth Prakash’ (1914), ‘Puratan Janam Sakhi’ (1926) en ‘Sakhi Pothi’ (1950).

Enorm in de zin van grootte en wetenschap, was zijn aantekening van Bhai Santokh Singh’s levenswerk, ‘Sri Gur Pratap Suraj Granth’, gepubliceerd van 1927 tot en met 1935 in veertien volumes met een totaal van 6668 pagina’s.

Overlijden: Niet lang nadat de ‘Sri Gur Pratap Suraj Granth’ klaar was, begon Bhai Veer Singh aan een zelfs nog moeilijkere opdracht. Dat was een gedetailleerde verklaring van de Guru Granth Sahib. In zekere zin was het verklaren van teksten zijn levenslange beroep. Vroeg in zijn carrière had hij aantekeningen gemaakt van gedeeltes uit het Heilige Boek welke hij had gepubliceerd in 1906 onder de titel ‘Panj Granth Steek’, en zoals hij zelf verklaarde, waren al zijn schriften een verklaring van de heilige Sikh geschrift. Hij wijdde zich meedogenloos aan de verklaringen, maar het bleef onvolledig. Een leven van intens had werken en de druk van de naderende ouderdom toonde uiteindelijk zijn ware aard. Begin 1957 toonde hij tekens van vermoeidheid en zwakheid. Hij werd ziek met koorts en stierf in zijn huis in Amritsar op 10 juni 1957. Het deel van de schriftverklaringen van het Heilige Boek, was voor bijna de helft af en werd na zijn dood gepubliceerd in zeven grote delen.

"De Guru heeft mij opdracht gegeven goed te doen, ik ben ontwaakt en heb het geaccepteerd"  - Guru Granth Sahib Ji, pg 485

Previous

Main Index

Next